Πήρα αμέσως θέση ανάμεσά τους και απόλαυσα το υπόλοιπο της ταινίας. Μιας και την είχα βέβαια ξαναδεί καμιά δεκαριά φορές, την προσοχή μου τράβηξαν και άλλα πράγματα μόλις έπαιρνα για μια στιγμή τα μάτια μου από όσα ήξερα ότι θα συμβούν στην οθόνη. Όπως ο σπάνιος σε ευκρίνεια ήχος της ταινίας, πράγμα δυσεύρετο σε πολλές Dolby surround κλειστές αίθουσες της Αθήνας. Ή τα καλάμια που κουνούσε ο αέρας στο πλάι της οθόνης. Ή ακόμη περισσότερο το θέαμα του κόλπου της φωτισμένης Νάουσας στο βάθος. «Κάτι αλήθεια συμβαίνει εδώ, κάτι μυστικό…» μου ήρθαν ξαφνικά στο νου τα λόγια από το «Περιβόλι του Τρελού» του Σαββόπουλου. Από εκείνο το βράδυ θέλησα να γίνω κι εγώ μέρος αυτού του μυστικού. Σκέφτηκα τι θα μπορούσα να προσφέρω όχι απλά σαν θεατής αλλά και λόγω επαγγέλματος σαν προγραμματιστής των ταινιών που θα προβάλλονταν τα επόμενα εφτά χρόνια. Η άμεση ανταπόκριση των υπεύθυνων του Πάρκου και η διαθεσιμότητά τους σε ό,τι ζήτησα ώστε να το κάνουμε ακόμα καλύτερο ήταν κάτι που δεν είναι συνηθισμένο στον κινηματογραφικό χώρο. Όντας της γνώμης πως έργο τέχνης χωρίς αποδέκτη δεν υπάρχει, με απασχόλησε αρκετά το είδος των ταινιών που θα ενδιέφεραν ένα τόσο ετερόκλητο κοινό όπως αυτό της Πάρου το καλοκαίρι.